1/ Voetbalclub Heidebloem V. V. Hulst

Deze reeks is tot stand gekomen door medewerking van Albert Valgaerts

waarvoor hartelijk dank.

Klik op een pagina van dit progammaboekje om te vergroten.

Dit jaar viert de voetbalclub Heidebloem V. V. Hulst haar 40-jarig bestaan. Die lange strijd en het wedervaren van dit kranig ploegje sinds het ontstaan verhalen zou volstaan om een roman te vullen. Daarom willen wij bondig zijn en een korte historiek dezer vereniging geven.

Zoals de naam "Heidebloem" laat vermoeden ontsproot deze club in de Ulfheide te Hulst op een barre strook zandgrond tussen de bossen.

In het voorjaar van 1942 werden daar titanenkampen geleverd tussen jonge mannen die aan de eentonige oorlogszondagen wat inhoud te geven. In wolken stof en stromen zweet met geïmproviseerde voetbalkledij werd achter een leren ding gehold dat eenmaal toebehoorde aan het Belgisch leger te velde.

Elke speler kocht zich een rode trui en de gelukkigste zelfs voetbalschoenen. Wekelijks werd er uitgelegd en met het potje werden ballen en materiaal gekocht.

FOTO HIERBOVEN:

Tweede ploeg 1942-1943

Achterste rij: Bert Coenen - Jos Celen - Rik Geyskens - Pol Engelen - Frans Luyten - Juul Lemmens - Jef Biesmans.

Voorste rij: Gerard Mertens - Karel Loos - Hubert Degré - René Nuyts - Romanus Mertens.

Voor inlichtingen over het boek Heidebloem V.V. '42-'92 van Frans Van Thienen:

L A D Loois Archief-en Documentatiecentrum

kelder gemeentehuis

open op:

Eerste zaterdag van de maand van 9 u. tot 12 u.

Derde donderdag van de maand 19 u. tot 22 u.

Uit het boek Heidebloem 1942-1992 van Frans Van Thienen

Gust Sas verteld:

Spek

Voorzitter Casimir Celen was slager. Als sommige spelers al eens uit de eerste ploeg vielen, durfden zij dat toeschrijven aan het feit dat ze niet bij de voorzitter naar de winkel kwamen. Diezelfde spelers waren klant bij Amadeus Loos achteraan op de Kanaalweg en konden in oorlogstijd niet zomaar van slager wisselen. Pol Engelen, eerste doelman van Heidebloem, heeft er zelfs zijn voetbalschoenen voor aan de haak gehangen. Hij kwam na een tijdje toch niet meer in de eerste ploeg.

Veters

Alle spelers moesten hun voetbalveters betalen aan de kassier:

5 frank per paar. Het was oorlog .

Naam

Dat de voetbalploeg de naam Heidebloem heeft gekozen is niet verwonderlijk. Zij kregen voet aan de grond op een plaats die dicht aanleunde bij dat stuk Hulst dat in de volksmond "in de hei" werd aangeduid.

Tussen de schaarse maar trouwe sympathisanten werden personen aangeduid om met de ''klak'' rond te gaan en tenslotte om de aansluiting te bewerken bij de Belgische Voetbalbond.

Allen trokken ze naar Hasselt om een vergunning vast te krijgen, alhoewel daar slechts één persoon op het bureel binnen mocht, doch de anderen trotseerden de kou.

Vervolgens trokken ze met de fiets naar Diest om truien te kopen in een sportwinkel. Daar waren slechts 8 truien van dezelfde kleur zodat ze de andere zelf moesten kleuren. In die tijd was er zegelrecht op kledij. Maar op die zegels zit men nu nog te wachten in die winkel.

Vanaf dan ging alles in een bliksemtempo. Een geschikt terrein werd gehuurd en door gezamelijke arbeid in een voetbalveld herschapen. Het hout voor de doelpalen werd bij Beyens gekocht en de netten kwamen van Taxandria.

De elementaire voetbalkennis werd aangekweekt door een flinke trainer en met meer moed en geesdrift dan kunde werd in ll° Gewestelijke Afdeling als beginnende club gestart. De eerste machtbal werd geschonken door Jules Lemmens, de eerste sponsor.

De pioniers van Heidebloem V.V. anno 1942.

Staande v.l.n.r.

Casimir Celen (voorzitter) - Alfons Ceunen - Ferdinand Reunders - August Engelen - Leopold Engelen - Frans Rutten -Emiel Van Thienen - Arthur Vandebril.

Zittend v.l.n.r.

August Engelen - Jozef Vanlommel - Antoon Engelen -Karel Rutten - Henri Nuyts.

In die tijd (1942-1943) was dit het bestuur:

Voorzitter: Celen Casimir (beenhouwer) Ondervoorzitter:

Vandebril Arthur

Secretaris: Biesmans Jozef

Bestuursleden:

Coenen Jozef en Van Thienen Emiel

Volgende spelers fungeerden ook als bestuursleden:

Ceunen Alfons, Reynders Fernand, Engelen August, Engelen Paul, Rutten Frans, Van Thienen emiel, Engelen August, Van Lommel Jozef, Engelen Anton, Rutten Karel, Nuyts Henri en Ribus Alfons.

Dit eerste seisoen werd de zevende plaats veroverd achter geroutineerde ploegen zoals Oostham, Leopoldsburg, Taxandria e.a. Als men daarbij bedenkt dat alle verplaatsingen door weer en wind per fiets werden afgelegd, dat de talrijke spelers-mijnwerkers 's zondags eerst hun morgenpost moesten maken.

Doch steeds om 15 uur present waren, dan mogen wij wel gewagen van een heldentijdperk van Heidebloem V.V.

De kampioenschappen van '43-'44 eindigden met een mooie zesde plaats achter Taxandria, Heusden, Leopoldsburg, enz.

Een typerende anecdote uit deze beroerde oorlogstijd was de selectiewedstrijd gespeeld tegen Everbeur Sport op Pinksteren 1944. Terwijl de Engelse vliegtuigen niet uit de lucht waren en de omgeving bommen strooiden, wist Heridebloem het flink promotie-elftal te verslaan.

Deze foto werd genomen door Vic Valkenborgs tijdens de oorlogsjaren.
Staande v.l.n.r.

Reynders Fernand - Rutten François - Nuyts Leonard - Luyten Frans - Engelen August - Engelen Anton.

Zittend v.l.n.r.

Engelen Alfons - Nuyts Henri - Van Thienen Emiel - Ribus Alfons - Rutten Karel.

Uit het boek Heidebloem 1942-1992 van Frans Van Thienen

Gust Sas verteld:

De kodak van Fik.

Een derde verliefdheid bracht Fik Valkenborgs uit Kwaadmechelen naar Hulst. Naar de Paalseweg vlak tegenover de plaats waar het eerste "voelbalstation" van Heidebloem V.V. zou verrijzen. Ge moest maar over de gracht springen en ge waart er. Toen men eenmaal aan de competitie begonnen was(1942-1943) sprong Fik over de gracht.

Met zijn Kodak.

In die tijd werden alle fototoestellen van alle merken Kodak genoemd. Omdat dat merk als eerste op de markt was verschenen. Maar wie had nu een kodak? Fik wel. En Fik over die gracht met zijn Kodak. Dat mocht van zijn geliefde, omdat Fons, haar broer als jongste speler in de eerste ploeg van Heidebloem aantrad. Hij nam een van de oudste kiekjes die van onze geliefde club zijn bewaard gebleven. Zonder die liefde van Fik gaapte er nu een gat in de archiefdoos van Heidebloem V.V.

De bevrijdingsdagen brachten even zoveel wedstrijden tegen de Tommy's en het werd een harde leerschool tegen de grootmeesters der voelbalsport.

In het voorjaar van 1945 werd gestart in een gewestelijk tornooi waarin Hulst een hoofdrol vertolkte totdat Looi Sport de kampioensdromen kwam vernietigen.

Het kampioenschap 1945-1946 werd eens te meer een succes.

Heidebloem was bij de 7° eerste geklasserden in ll° Gewestelijke zodat zij in deze afdeling werden behouden terwijl de andere ploegen een lll° afdeling vormden.

In 1946 besloot men voor de derde keer te verhuizen, naar het terrein op de Schutpenning. Ondertussen had Emiel Van Thienen het ambt van secretaris overgenomen en dit zou hij 33 jaar lang waarnemen.

De strijd tijdens het volgende seizoen tegen Taxandria, Hamontlo, Achel, Bree enz. was uiterst zwaar. Nietemin wist Heidebloem haar behoud te verzekeren terwijl de 3 laatsten degradeerden.

Op de foto: Alfons Ceunen en Emiel Van Thienen.

Uit het boek Heidebloem 1942-1992 van Frans Van Thienen

Gust Sas verteld:

Australische schapen.

Na de bevrijding in 1944 was er nog niet zo dadelijk sprake van hervatting van een normale kompetitie. Van de andere kant werd er bijna dagelijks door de Engelse soldaten gevoetbald. Ongeveer twee maal per week (een beetje overdrijven mag) waren er internationale matchen België-Engeland.
Hulst leverde meestal zeven of acht spelers voor de Belgische ploeg, die aangevuld werd met Engelse of Schotse soldaten.

Dat bracht vriendschap mee, die voor Heidebloem V.V. enige vruchten afwierp.

Zo ging het eerste feest van de club door in het café Jagershuis bij Jef van Rikus (Jef Coenen). Van de Engelse soldaten had de ploeg twee diepgevroren Australische schapen gekregen. Volgens de geplogenheden moest dit feest eigenlijk gevierd worden in het lokaal van Staf van Jeng (Staf Ceunen), maar de dochters van Staf waren van oordeel dat het verwerken van twee schapen nogal wat rommel kon meebrengen.

Na vier jaar vasten, op 4 februari 1945, hebben de twee schapen toch deugdelijk gesmaakt. Slager Rikse Kenens had de vleesklompen met bijl en kapmes in stukken gehakt. Schapenvlees is erg vet en dat vet droop niet enkel langs de kinnen maar ook op de vloer. Zoals op de schilderijen van Brueghel belandden de afgekloven botjes op de grond.Toen iedereen zijn bekomst had gingen de stoelen en tafels wat opzij. Kwartjesmuziek lokte ten dans. Dat dansen lukte niet zo best. Voor zover het mogelijk was probeerden men wel een walsje te doen, maar de vloer was erg stroef van het gestolde schapenvet. Maar er heerste een reuze stemming en de tapkraan stond niet stil. Over dat vermaarde feest hebben we later nog dikwijls gepraat.

In de nood kent men zijn vrienden.

In het lokaal bij Staf van Jeng was het bier op. En dat met veel volk van Heidebloem over de vloer. Geen nood. Een Engelse truck met militaire schauffeur en met Hulsterse begeleiding ging het nodige bier halen bij de brouwerij Cerkel in Diest.

Op dinsdag van Hulstkermis werd er steevast de danstent afgehuurd want op zondag was het voor het jonge volk. Op maandag was het de beurt aan getrouwde koppels en op dinsdag kwamen de spelers en supporters aan bod.

Wiebelende vloeren en schommelende inkomsten.

Een voorbeeld: mei 1945 waren de inkomsten 11.290 frank

augustus 1945 1.732 frank

In 1970 zijn de danstenten verdwenen.

Uit het boek Heidebloem 1942-1992 van Frans Van Thienen

Gust Sas verteld:

Van kalf tot teerfeest.

Het kon niet anders of er zou een tweede teerfeest volgen. Op 26 januari 1946.

Ook toen nog bestond de rantsoenering. Alle dieren die voor melkproduktie in aanmerking kwamen of als slachtvee konden dienen, bleven geregistreerd bij de landbouwcorporatie. Ieder dier werd geringd, een metalen kenteken in het oor geknipt. Om te slachten moest men een vergunning aanvragen en dan kreeg men geen randsoenszegels meer. Onder de oorlog vloog men voor sluikslachterij een jaar de bak in. Dat was vast tarief, zowel voor geit, een kalf of koe. De schrik zat er na de bevrijding nog altijd in en smokkelaars werden nog altijd gestraft.

Bij Rens Van Assche in de Hulsterstraat (Hofstraat) werd een "grasmeutte" gesignaleerd die niet geregistreed was en die we in het zwart konden kopen. Slager Rikske Kenens slachtte het beest en vilde het ter plaatse in het diepste geheim. Jef Coenen (van Naar van Rikus) en ik zouden voor transport zorgen naar de slachterij van Rikske Kenens in het centrum van Hulst.

Op die pikdonkere avond stapten we, elk met een half kalf over de fiets hangend, over het vroegere kerkpad dat achter de boerderij Van Assche langs de noordkant van Konijnsberg naar de Dries liep. In die tijd was er, op enkele lampen na, in heel Hulst geen enkele straatverlichting. In het donkere straatje bij Naar van Vien (nu Vijver) kwamen we bij de kasseiweg (Hulsterweg). Daar stopten we.

Veiligheidshalve ging ik eerst, zonder fiets en zonder kalf op verkenning uit bij Rikske Kenens. De deur van de slagerij was nog niet gesloten en de dochter Germaine kwam voor. Ze verschoot toen ze mij zag en zei dat de gendarmen met Rikske in de keuken borrels aan het pakken waren. Ik terug naar Jef in de haagkant. Het was putje winter! Toen dan eindelijk de rijkswachters terug fietsten naar Looi, kwamen Jef en ik half bevroren met ons kalf uit de haag gekropen om onze kostbare vracht bij Rikske te leveren.

In die dagen kon wat verzet worden aan tafel. Na de soep werd het stoofvlees in datzelfde diepe bord geschept. Naar patatten of groenten werd nauwelijks omgekeken. Er ware van die jonge voetballers die achteraf nog een viertal stukken taart naar binnen speelden. Ongelooflijk maar waar.

Doch het voetbaljaar 1947-1948 dat ingezet werd op het nieuwe terrein was voor Heidebloem fataal. Daar de ploeg gebaseerd was op een staalsterke verdediging doch gehandicapt door een bedeesde voorlijn, werden de meeste wedstrijden met een oneven doeltje verloren zodat dalen onvermijdelijk werd.

Doch deze tegenslag kon nog de spelers, nog de bestuursleden ontmoedigen. "Terug naar Gewestelijke werd de leuze." met geestdrift werd van wal gestoken en zo hardnekkig doorgedreven dat de zo gerig verlangde kampioenstitil werd veroverd. En niet enkel het eerste elftal werd kampioen, doch de tweede ploeg bemachtigde eveneens de titel in lV° Afdeling.

De ploeg die de eerste kampioenstitel behaalde:

Herman Verachtert - Ceunen Alfons - Engelen Fernand - Engelen Edward - Reunders Emiel - Sas Gustaaf -nuyts Jos -Sartor Aldelti- Vanwetswinkel Romain - Biesmans Jos - Vansingel Jos - Geens Emiel - Van Thienen Frans - Schoonis Karel.

Om dit enig mooi succes dienen zowel spelers en bestuursleden van harte gefeliciteerd. Het kon waarlijk niet beter.

De volgende spelers hadden hun beste krachten ingespannen om Heidebloem ter zege te voeren:

Engelen Edward - Engelen August - Sartor Adelti - Engelen Ferdinand - Nuyts Jozef - Renders Emile -Reynders Eugeen - Vansingel Jozef - Geens Emile - Ceunen Alfons - Van Thienen Frans.

Bij de invallers die meermaals optraden vinden we:

Noels Alfons - Renders Alfons - Schoonis Karel - Vandeweyer Maurice.

Volgende bestuursleden hebben hun elftal toen door talrijke moeilijkheden veilig naar de zege geloodst:

Ere-voorzitter Theophiel Beyens, houthandelaar.

Voorzitter: Herman Verachtert, drukker-uitgever.

Secretaris: Emiel Van Thienen

kassier: Antoon Janssens

Bestuursleden: Bens Frans - Biesmans Jozef - Ceunen René - Coenen Jozef - Coenen Leonard - Gielen Louis - Noels Jos - Sas August - Van Thielen Louis - Van Thienen Louis - Van Wetswinkel Romanus.

Uit het boek Heidebloem 1942-1992 van Frans Van Thienen

Gust Sas verteld:

1947-1948 Nachtpost.

Gedurende het seizoen 1947-1948 was Karel Alenteyns nieuwe lokaalhouder. In '48-'49 verhuisden men naar Sooi Bens. Naar loffelijke gewoonte hield men een clubfeest voor al de leden.

Het eten was goed. Het drinken was goed. De sfeer was goed.

En dat bracht mee dat men tot een gat in de nacht doorfeeste.

Tot degene die de laatste zak hielpen opgeven, zo rond drie uur in de morgen. Behoorden daar bij Jos Nuyts, Cois Noels, Gerard Luyckx, Maurits en Medard Vandeweyer. Toen dat troepje met zachte hand aan de deur werd gezet, trokken ze in blok en als gezworen kameraden naar de kleedkamers op het terrein"G" naast Frans Vreys. Als engeltjes legden ze zich te slapen op de stapel doelnetten. Dicht bijeen is soms warm, maar toen toch niet. Een paar uurtjes later, tegen het krieken van de dag, stonden ze stijf en berouwvol op en gingen als toenmaals goede kristenen naar de heel vroege vroegmis. Cois Noels sliep verder op zijn barmhartige kerkstoel. Na afloop van de mis schuifelden de anderen naar de uitgang en lieten Cois doorslapen.

Kapelaan Vossen zei nog: "laat hem maar eventjes slapen. Ge ziet toch dat hij de nachtpost heeft gemaakt".

In de jaren '50 geschiedden de verplaatsingen met de vrachtwagen, waarin men zich tijdens de reis moest omkleden.

Midden in het seizoen 1952-1953 kwamen er opnieuw terreinmoeilijkheden.

Een aan te leggen weg was de schuldige. De thuiswedstrijden dienden toen op het terrein van Genebos Sport gespeeld te worden. Daarom werd voor de vierde maal een terrein aangelegd, achter de huidige frituur Gielen.

Daar werd echter maar één seizoen op gespeeld want men had er te kampen met wateroverlast. Zo verhuisde men naar de Paalsesteenweg.

Eerste ploeg seizoen 1957-1958:

Staande: Aerts Willy - Pauwels Louis - Bens Benoit - Swijns Rogér - Geukens Jos - Berrevoets Willy.

Zittend:

Nuyts Jos - Vandeweyer Louis - Vandebril Alfons - Bens Theo - Nuyts Marcel.

Uit het boek Heidebloem 1942-1992 van Frans Van Thienen

Gust Sas verteld:

1950-1951 Een klein hospitaal vol.

In het seizoen '50-'51 speelde Heidebloem een match in Achel. De uitslag en de prestatie zijn in de rook van het verleden opgegaan, maar in de herinnering is blijven hangen:

- keeper Ward Engelen in de zijde geramd, een nier geraakt en bloed gewaterd.

- stopper Fons Ceunen bij een duel de neus gebroken.

- rechtbuiten Gerard Luyckx rechter knieschijf uit de haak.

Moeder help!

De taaiste Heibloemer.

De keeper van de invallersploeg, Jos Vanderheyden, had nooit leren fietsen.

Maar de verplaatsing gebeurde nu eenmaal met de tweewieler. Geen nood. Jos deed het op zijn manier. Naar Heppen bijvoorbeeld was voor hem maar een peulschil. Te voet erheen, de match spelen en te voet terug. Wat de anderen niet konden dat kon "Jos Tevoet".

Vervolg in deel 2.